Инфо-табле

Клуб „Ксенија руски језик” вам представља јединствене табле информативног, образовног и туристичког садржаја.

Циљ овогодишњег пројекта је да се подсетимо великана српске историје – Жупана Страцимира, Цара Душана, Др Кужеља, Господар Јована, Кнеза Милоша, Војводе Степе и Др Драгише Мишовића.

Такође, наша жеља је и да представимо и промовишемо наше младе таленте из Уметничког одељења Машинско-саобраћајне школе у Чачку: Анастасију Којичић, Анђелу Шапоњић, Теодору Јевђовић, Николину Ђорђевић, Виктора Величковића и Уроша Дмитровића, који су сјајно осликали мотиве из живота наших великана, а све уз сарадњу руских академских сликара из Краснодарског краја, који су пре:

Русский язык

ЖУПАН СТРАЦИМИР
(Дукля, ок. 1110 – Моравски Градац, ок. 1189)

Жупан Страцимир Завыдович был сыном дворянина Завыды из г. Раса и старшим братом Стефана Неманьи, основателя сербской средневековой династии Неманичей. Скорее всего, он родился в области Дукля (сегодняшняя Черногория), которую считают его родиной и родиной его братьев – Стефана Неманьи, Тихомира и Мирослава.

Между 1168 и 1189 годами он правил областью в долине реки Западной Моравы, вокруг сегодняшнего г. Чачака, где он построил крепость Градац.
В своей столице, Градаце, в дар народу по его повелению и за его средства был возведен храм Пресвятой Богородицы (церковь-покрова). В настоящее время на этом месте расположена церковь Вознесения Господня в Чачаке.

Храм Страцимира был, по всей вероятности, значительным церковным центром. В Грамоте монастыря Жичи из 13 века монастырь Градац назывался королевским наряду с монастырями Хиландаром, Студеницой, Жичой… Во время правления короля Милютина в 14. веке был основан епископат Градац, расположившийся в Моравском Градаце (Чачак).

Жупан Страцимир принимал участие во всех важных войнах Стефана Неманьи как его ближайший соратник. В 1189 года г. Ниш он со своим братом, жупаном Стефаном Неманьей, встретился с немецким царем Фридрихом I Барбароссой, во время крестового похода царя на Святую землю. Позже 1189 года он в исторических документах не упоминается.

Второй брат жупана Страцимира, Мирослав Завыдович, в народе известный как великий князь Мирослав, правил областью Захумлье, а его столица находилась в г. Стон (окрестность Дубровника). В его церкви-покрова Святого Петра в г. Биело Поле написано Мирославово Евангелие. Это один из самых значимых сербских и южнославянских памятников, написанных на кириллице, свидетельствующих о сербско-славянской письменности 12 века. По своему составу евангелие Мирослава – евангелиарий, литургическая книга, в которой тексты расположены в соответствии с чтениями в течение церковного года.

Интересный факт: Все средневековые короли изображены в своих церквях-покровах, только образ жупана Страцимира не запечатлён ни в одном храме династии Неманичей.
*Изображение на этой доске является вдохновением художника.

ЦАРЬ ДУШАН
(Королевство Сербии, около 1308 – Девол, 1355)

Стефан Урош IV Душан Неманич, широко известный как царь Душан Сильный, был самым важным правителем из династии Неманичей. Он принадлежал к пятому поколению этой династии, от отца Стефана Дечанского и матери Теодоры Смилец, болгарской принцессы.

На протяжении большей части своего правления он воевал против Византии, расширяя границы сербского государства. После завоеваний территорий современной Македонии, северной Греции и Албании Сербия простиралась на юге до Коринфского залива и вышла к трём морям (Адриатическое, Ионическое и Эгейское).

С 1331 по 1346 год Душан правил как король, а затем в 1346 году он провозгласил себя царем в своей столице Скопье. Он возвел сербскую церковь в ранг патриархата, с центром в г. Печ, но именно поэтому он вступил в конфликт с патриархом Константинопольским, который предал его анафеме . Он планировал завоевать Константинополь и заменить ослабленную Византию сербско-греческой империей. Он видел опасность того, что его империи угрожают турки, но его внезапная смерть помешала ему осуществить свои планы.

В 1349 году им был издан очень важный юридический документ – Кодекс Душана, составленный из серии грамот и написанный на сербско-славянском языке.

Он явлвется одиним из немногих правителей из династии Неманичей, который не был причислен к лику Святых. Самым важным храмом, который он воздвиг в дар народу, является монастырь Св. Архангела близ Призрена, где царь Душан и был похоронен. Его прах с 1927 года покоится в церкви Св. Марка в Белграде.

После смерти царя Душана в 1355 году императорский трон унаследовал его единственный сын, царь Стефан Урош V, широко известный как Урош Неяки.

Сегодня его именем названо более 200 улиц Сербии.

Интересный факт: Царь Душан Сильный получил это прозвище из-за своей власти, влияния и огромной империи, а также из-за того своего чрезвычайно высокого роста. Некоторые источники утверждают, что его рост составлял целых 2 метра 14 сантиметров, что было очень необычно для того времени.

В личной гвардии императора могли быть только рыцари, огромного роста, победители средневековых рыцарских турниров, и даже лошади были под стать рыцарям. Гвардия Душана Сильного наводила страх, потому что высокие и мощные рыцари в доспехах, с огромными мечами и копьями ехали на бронированной кавалерии.

Во главе стражи стоял знаменосец, единственный рыцарь, который был выше императора, несший тяжелый флаг с крестом в левой руке и меч в правой. Почти каждый город, перед которым предстала бы эта устрашающая гвардия Душана Сильного, немедленно открывал бы свои двери и вывешивал белый флаг.

КНЯЗЬ МИЛОШ ОБРЕНОВИЧ
(Деревня Добринья, 1783 – Топчидер, Белград 1860)

Князь Милош Обренович был первым правителем Сербии в 19 веке и основателем династии Обреновичей, одной из двух правящих династий 19 и 20 веков.

Он принимал участие в боевых действиях в Первом сербском восстании (1804 г.), а после подавления восстания (1813 г.) он не убежал в Австрию, в результате чего он был избран лидером Второго сербского восстания (1815 г.).

Князь Милош Обренович был очень мудрым правителем, хотя и был неграмотным купцом. Благодаря своему дипломатическому мастерству и с помощью России ему постепенно удалось добиться автономии (самоуправления) сербов от турок в пределах Османской империи. Ему приписывают расширение границ Сербии и отмену феодализма.

Милош Обренович был типичным правителем своего времени – правил как турецкий паша, а с чиновниками обращался как со слугами. Из-за его абсолютистского правления часто вспыхивали народные восстания. Одно из таких восстаний (Милетинское восстание, 1835 г.) вынудило его согласиться на принятие Конституции Сретенье, отменившей феодализм (на 13 лет раньше, чем это было сделано в европейских странах).

Во время своего первого правления (1815-1838) он настолько разбогател, что мог ссужать деньги самому турецкому султану. У него была недвижимость в Вене, где он укрылся после конфликта с защитниками Конституции в 1838 году. После падения князя Александра Караджорджевича он вернулся в Сербию и правил в течение очень короткого времени (1858–1860).

Интересный факт: князь Милош считался очень мудрым человеком из народа. Легенда гласит, что однажды среди крестьян надо было найти вора соли. Князь приказал крестьянам собраться в круг и лизать друг другу плечи. Тот, кто первым остановился и стал искать воду, обнаружил перед собой вора, несшего на плечах мешок с солью.

ГОСПОДАРЬ ЙОВАН ОБРЕНОВИЧ
(деревня Средняя Добриня, 1786/87 – Сремски Карловцы, 1850)

Йован Обренович был братом Милоша Обреновича, первого сербского князя после освобождения Сербии от Османской империи, и Ефрема Обреновича, губернатора нахии г. Шабац.

Он отличился в боях за Чачак во Втором сербском восстании (1815). Поскольку церковь в Чачаке, храм жупана Страцимира, до 1834 года была мечетью, по приказу Йована Обреновича в 1820 году была воздвигнута церковь, посвященная св. Георгию, а она находилась на углу сегодняшних улиц Неманьина и Обиличева.

При материальной помощи своего брата Милоша, Йован отремонтировал мельницу Св. Николая в д. Приеворе (1826 г.), построил мост на реке Мораве (1828/29 г.) и отремонтировал церковь в Чачаке, которая затем была освящена и снова стала православной церковью (1834 г.). Церковь в Чачаке была резиденцией епархии, поэтому в 1837 году в Чачаке была открыта гимназия, как место, где восседали епископы. В церкви находилась резиденция епископа, и он присматривал за ней.

С 1835 по 1842 год господарь Йован Обренович жил в своем особняке в Чачаке. Сегодня это здание Национального музея, который является старейшим жилым домом города. В нем находится единственный сохранившийся оригинальный герб династии Обреновичей, выставленный на всеобщее обозрение.

У Йована было несколько титулов. Он являлся губернатором нахий в областях Пожега и Рудник. С 1834 года он стал великим сердаром Рашки с центром в Чачаке, где на следующий год построил для себя дворец. Люди помнят его как господаря Йована, и любили его из-за мягкого характера и семейных добродетелей. Несмотря на то, что Йован Обренович был неграмотным, у него были секретари, знавшие немецкий язык и читавшие ему немецкие газеты (Allgemeine Zeitung).

В его честь, многие улицы по всей Сербии носят его имя (в Чачаке, Белграде, Горнем Милановаце, Пожеге, Аранджеловаце, Ужице).

Интересный факт: Конак Йована Обреновича, как назывался его дворец, воспевается в народной песне «Эй, Морава». В 19 веке река сильно затапливала город, и об этом говорят стихи:

«Дождь шел, а Морава поднялась и затопила дворец Йована…»

ФЕЛЬДМАРШАЛ СТЕПА СТЕПАНОВИЧ
(Кумодраж, Белград, 1856 – Чачак, 1929)

Степан Степа Степанович – один из четырех самых важных военачальников в сербской истории начала 20 века. Вместе с фельдмаршалами Радомиром Путником, Петром Бойовичем и Живоином Мишичем он отличился во время освобождения Сербии в Первой мировой войне.

Он был учеником Артиллерийского училища и за заслуги в сербско-турецких войнах (1876-1878) получил орден Креста Таковского. После войны с болгарами в 1885 году он был награжден медалью за воинские заслуги. Сначала он находился в звании майора, затем генерала и, наконец, в качестве военного министра руководил подготовкой к войнам на Балканах.

В битве при Куманово (1912 г.) его армия разбила турок в Вардарской долине. За военные заслуги он получил Орден Звезды Караджорджа, Российский Орден Святого Станислава и Болгарский Орден Мужества. В Первую мировую войну он командовал Второй армией, а после битвы при Цере (1914 г.) получил чин фельдмаршала.

Степан Степанович прибыл в Чачак 28 октября 1918 года, и тогдашний мэр вышел с толпой народа поприветствовать его.

Он не хотел участвовать в политической жизни, заявив, что у него слабое здоровье.

Он ухаживал за своими внуками и наслаждался цветами, которые сам сажал, поливал, пропалывал… Современники говорят, что он скрывал свою известность в маленьком городке – был скромным, замкнутым, не любил похвал, а также не любил тратить время на пустые разговоры. Хотя он был великим человеком, он был чрезвычайно простым и вежливым человеком. Однажды случайный прохожий с улицы не узнал его, подумав, что это обычный рабочий, рубящий дрова для фельмаршала; фельмаршал, однако, не стал его разубеждать…

Уже с 1924 года он начал строить себе гробницу, выбрав место, с которого хорошо виден Чачак. Улица, на которой он жил, носит его имя, как и более 150 других улиц по всей Сербии.

Интересный факт: В знаменитом фильме «Марш на Дрине», снятом в 1964 году. по случаю 50-летия битвы при Колубаре и первой победы сербской армии над Австро-Венгрией в Первой мировой войне режиссер Жика Митрович продемонстрировал дух сербской армии того времени в диалоге между двумя героями той войны, майором Курсулой и фельмаршалом Степой.

Сцена: Майор Курсула передает рапорт фельдмаршалу Степе, но раненый фельмаршал, как бы не слыша его, смотрит вдаль на битву, которая происходит в этот момент.

  • Господин генерал, вы помните, как вы сбили меня на экзамене, когда я сказал, что швабец ударит через Дрину?
  • Ну?! – пробормотал генерал, опуская бинокль.
  • Ну вот… я говорю… ударил, – Курсула запнулся.
  • Ну, вот… с ним будет то же самое, что и с тобой на экзамене! – рявкнул генерал.

ДР ЯРОСЛАВ КУЖЕЛЬ
(Найсорген, Чехия, 1846 г. – Загреб, Королевство Югославия, 1928 г.)

Доктор Ярослав Кужель закончил медицинское образование в Вене. Он прибыл в Сербию в 1876 году, в год начала сербско-турецких войн. В качестве волонтера с группой чешских медицинских работников он лечил раненых на поле боя на территории Чачака, Иваницы и Крушеваца, используя современные методы того времени.

Когда он стал врачом в районе Чачак, он инициировал строительство системы водоснабжения и больницы, а также был ее первым директором. Он имел первый в провинции микроскоп, и его считают основоположником современной медицины в Чачаке.
Его помнят как великого гуманиста, народного врача и просветителя, борца с суевериями, отсталостью и предрассудками в лечении болезней. Он поднял уровень культуры здоровья среди населения, пытаясь убедить людей приходить в больницу для лечения, поскольку в то время люди считали посещение больницы постыдным. Он был сторонником личной и домашней гигиены, ругал матерей, чьи дети были грязными, поэтому сельские жители, которых он лечил к его приезду, тщательно убирали дома. Он знал всех своих пациентов по имени, с ним было приятно общаться, и поэтому он пользовался большим доверием своих сограждан.

Доктор Ярослав Кужель личным примером показывал, как надо жить. Он был сторонником постоянного движения и вечерних прогулок, противником баров и алкоголя.

Он помогал исцелять людей и солдат во время Первой мировой войны. Доктор Ярослав Кужель был женат на сербке и принял православие. Уйдя на пенсию, он остался жить в Сербии.

Интересный факт: На официальном приеме по случаю 50-летия трудовой деятельности доктор Ярослав Кужель был награжден орденом Святого Саввы II, и был объявлен почетным гражданином Чачака, ему были вручены золотые часы с выгравированной памятной надписью и было объявлено, что одна улица будет носить его имя.
Глубоко тронутый, он сказал: «Я согласен с тем, что улица будет носить мое имя, но завещаю вам, чтобы на этой улице никогда не было кафе!»
Старожилы Чачака говорили, что он всю оставшуюся жизнь гордо носил, подаренные ему золотые часы.

ДР ДРАГИША МИШОВИЧ
(Чачак, 1898 – Белград, 1939)

Драгиша Мишович перешел Албанию пешком с сербской армией в Первой мировой войне. В 1916 году, в возрасте семнадцати лет, начал свое медицинское образование во Франции. Среди 600 сербских учеников, которые учились в сербской средней школе в Ницце, он окончил ее вторым в классе. Именно тогда он соприкоснулся с социалистическими идеями. Первоначально он получал стипендию от Королевства сербов, хорватов и словенцев, но позже она была отменена из-за его политического участия в студенческой ассоциации, в которой собрались югославские социалисты.

Он закончил медицинское образование в Праге в 1925 году, а затем работал в Военном госпитале в Крагуеваце. Его не приняли на службу в больницу в Чачаке, потому что он значился как коммунист. В связи с этим Драгиша Мишович открыл частную практику в 1927 году возле церкви в Чачаке.

Сам он был болен туберкулезом и посвятил себя изучению этого заболевания. Читал лекции по гигиене, инфекционным заболеваниям, питанию… С 1932 по 1935 год он писал статьи для газеты «Голос Чачака» о санитарном просвещении людей, потому что люди доверяли естественным средствам больше, чем врачам. Полиция преследовала его за участие в рабочих забастовках и распространение марксистских идей.

Драгиша Мишович был арестован в 1935 году, затем осужден за коммунистическую деятельность, но вскоре был освобожден. Есть несколько версий его смерти. По одной из них, он якобы погиб в автокатастрофе в начале 1939 года, хотя считается, что полицейские пытали его и после чего убили тупым предметом по голове.

Сегодня многие медицинские учреждения, школы и улицы в Сербии носят его имя.

Интересный факт: Доктор Драгиша Мишович был великим гуманистом и лечил многих сограждан бесплатно. Именно поэтому и в доказательство его искренней веры в единство людей 15000 человек пришли на его похороны в Чачаке.

Часть его выступления в знаменитом собрании в отеле Касина в Чачаке в 1938 году. верно иллюстрирует его убеждения: «Мы хотим завоевать право на свободу и хлеб для всех. Мы не хотим, чтобы рабы становились хозяевами, а хозяева рабами, но мы хотим, чтобы каждый человек имел безопасное существование в равных условиях и хотел работать».

English language

ŽUPAN STRACIMIR
(Duklja, around 1110 – Moravski Gradac, around 1189)

Župan Stracimir Zavidović was the son of the Raška lord Zavida and the older brother of Stefan Nemanja, the founder of the Serbian medieval Nemanjić dynasty. He was most probably born in Duklja (today’s Montenegro), which is considered his fatherland and the fatherland of his brothers – Stefan Nemanja, Tihomir and Miroslav.

Between 1168 and 1189, he was head of the area in the valley of the West Morava, around today’s Čačak, where he built the Gradac fortress.
In his capital city, Gradac, he built an endowment dedicated to the Mother of God (today’s church of the Ascension of the Lord in Čačak).

Stracimir’s endowment was, very likely, a significant church center. In the Žička Charter from the 13th century, the Gradac Monastery is mentioned as royal, on a par with Hilandar, Studenica, Žiča… During the reign of King Milutin in the 14th century, the Gradac episcopate was founded, whose seat was in Moravski Gradac (Čačak).

Župan Stracimir participated in all important wars of Stefan Nemanja as his closest associate. Thus, in Nis in 1189, he met the German Emperor Friedrich Barbarossa with the Župan Nemanja, when he set out on a crusade to the Holy Land. After that year, there is no information about him in historical sources.

His other brother, the Župan Miroslav Zavidović, popularly known as Grand Duke Miroslav, ruled Zahumlje and the capital was in Ston (near Dubrovnik). In his royal endowment, the Church of St. Peter in Bijelo Polje, Miroslav’s Gospel was written. It is one of the most significant Cyrillic monuments of Serbian and South Slavic, ie Serbo – Slavic literacy from the 12th century. Miroslav’s Gospel is an evangeliary in its composition, a liturgical book in which the texts are arranged according to the readings during the church year.

Interesting fact: All medieval kings were depicted in their royal endowments churches, only the figure of the Župan Stracimir was not shown in any of the royal churches.
The picture on this board is the inspiration of the artist.

EMPEROR DUŠAN
(Kingdom of Serbia, around 1308 – Devol, 1355)

Stefan Uroš IV Dušan Nemanjić, popularly known as Tsar Dušan Silni, was the most important ruler from the Nemanjić dynasty. He belonged to the fifth generation of this dynasty, from father Stefan Dečanski and mother Teodora Smilec, a Bulgarian princess.

During most of his rule, he fought against Byzantium, expanding the borders of the Serbian state. After its conquests in today’s Macedonia, northern Greece and Albania, Serbia stretched in the south all the way to the Gulf of Corinth and came out on three seas (Adriatic, Ionian and Aegean).

From 1331 to 1346, Dušan ruled as king, and then in 1346 he proclaimed himself emperor in his capital Skopje. He raised the Serbian church to the rank of a patriarchate with its base in Peć, but that is why he came into conflict with the patriarch of Constantinople, who cast anathema on him. He planned to conquer Constantinople and replace the weakened Byzantium with the Serbian-Greek empire. He saw the danger that his empire was threatened by the Turks, but his sudden death prevented him from further plans.

In 1349, he promulgated a very important legal document, Dušan’s Code, compiled from a series of charters, and written in the Serbo-Slavic language.

He is one of the few rulers from the Nemanjić dynasty who was not proclaimed a saint. The most important royal endowment he built is the Monastery of St. Archangel near Prizren, where he was buried. His remains from 1927 rest in the Church of St. Mark in Belgrade.

After the death of Emperor Dušan in 1355, the imperial throne was inherited by his only son, Emperor Stefan Uroš V, popularly known as Uroš Nejaki.

Today, over 200 streets in Serbia are named after him.

Interesting fact: Tsar Dušan Silni received this nickname because of his power, influence and huge empire, but also because he was extremely tall. Some sources claim that he was as tall as 2 meters and 14 centimeters, which was very unusual for that time.

In the emperor’s personal guard, there could only be extremely tall knights, winners of medieval tournaments, and even horses were chosen over knights. Dušan the Strong’s guard was terrifying because tall and large knights in armor, with huge swords and spears, rode armored cavalry.

At the head of the guard was a flag bearer, the only knight taller than the emperor, who carried a heavy flag with a cross in his left hand and a sword in his right. Almost every medieval town, in front of which this terrifying guard of Dušan the Strong would appear, would immediately open its doors and display the white flag.

PRINCE MILOŠ OBRENOVIĆ
(Dobrinja village, 1783 – Topčider, Belgrade 1860)

Prince Miloš Obrenović was the first ruler of Serbia in the 19th century and the founder of the Obrenović dynasty, one of the two ruling dynasties during the 19th and 20th centuries.

He took part in the fighting in the First Serbian Uprising (1804), and after the collapse of the uprising (1813) he did not flee to Austria, which led to his being elected leader of the Second Serbian Uprising (1815).

He was a very wise ruler, although he was an illiterate merchant. With his diplomatic skill, and with the help of Russia, he gradually managed to gain autonomy (self-government) for the Serbs within the Ottoman Empire from the Turks. He is deserved for expanding the borders of Serbia and abolishing feudalism.

Miloš Obrenović was a typical ruler of his time – he ruled as a Turkish pasha, and he treated officials as servants. Because of his absolutist rule, very often uprisings broke out. One such revolt (Miletina’s revolt, 1835) forced him to agree to the adoption of the Constitution of Sretenje, which abolished feudalism (13 years before it was done in European countries).

During his first reign (1815-1838) he became so rich that he could lend money to the Turkish sultan himself. He had a property in Vienna, where he took refuge after the conflict with the defenders of the Constitution in 1838. After the fall of Prince Aleksandar Karađorđević, he returned to Serbia and ruled for a very short time (1858–1860).

Interesting fact: Prince Miloš was considered a very wise, folk man. Legend has it that on one occasion a salt thief was to be found among the peasants. The prince ordered the peasants to gather in a circle and lick each other’s shoulders. Whoever stopped first and looked for water, discovered a thief in front of him, who was carrying a bag of salt on his shoulders.

LORD JOVAN OBRENOVIĆ
(village Srednja Dobrinja, 1786/87 – Sremski Karlovci, 1850)

Jovan Obrenović was the brother of Miloš Obrenović, the first Serbian prince after the liberation of Serbia from the Ottoman Empire, and Jevrem Obrenović, the obor-knez of the Šabac Nahija .

He distinguished himself in the battles for Čačak in the Second Serbian Uprising (1815). Since the church in Čačak, Stracimir’s endowment, was a mosque until 1834, on the order of Jovan Obrenović in 1820, a wooden church dedicated to St. George was built, and it was located on the corner of today’s Nemanjina and Obilićeva streets.

With the material help of his brother Miloš, Jovan repaired the St. Nicholas mill in Prijevor (1826), built a bridge on the Morava (1828/29) and renovated the church in Čačak, which was then consecrated and again became an Orthodox church (1834). The church in Čačak was the seat of the diocese, so the Gymnasium was opened in Čačak in 1837, as the place where the bishops sat. The bishop’s residence was in the church and he supervised it.

From 1835 to 1842, lord Jovan Obrenović lived in his court in Čačak. Today, it is the building of the National Museum, which is the oldest residential building in the city. It preserves the only original preserved coat of arms of the Obrenović dynasty, publicly displayed.

John had several titles. He was the prince of the Požega and Rudnik nahijas. From 1834, he became the great serdar of Raska, with its base in Čačak, where he built a court for himself the following year. He is remembered by the people as lord Jovan, and he was loved because of his mild nature and family virtues. Although he was illiterate, he had secretaries who knew German and read German newspapers (Allgemeine Zeitung) to him.

In his honor, many streets throughout Serbia are named after him (in Čačak, Belgrade, Gornji Milanovac, Požega Arandjelovac Užice).

Interesting fact: The residence of Jovan Obrenović, as his court was called, was sung in the folk song Hey, Moravo. The river was very flooded in the 19th century and the verses speak about it:

„It rained, so Morava came
and flooded Jovan’s court…“

FIELD MARSHAL STEPA STEPANOVIĆ
(Kumodraž, Belgrade, 1856 – Čačak, 1929)

Stepan Stepa Stepanović is one of the four most important military leaders in Serbian history from the beginning of the 20th century. Along with field marshal Radomir Putnik, Petar Bojović and Živojin Mišić, he distinguished himself during the liberation of Serbia in the First World War.

He was a student of the Artillery School, and because of his merits in the Serbian-Turkish wars (1876-1878), he received the Order of the Takovski Cross. After the war with the Bulgarians in 1885, he was awarded a medal for military virtues. First he was a major, then a general, and finally as a minister of war he led the preparations for the Balkan wars.

In the Battle of Kumanovo (1912), his army defeated the Turks in the Vardar Valley. For war merits, he received the Order of the Star of Karadjordjе, the Russian Order of St. Stanislav and the Bulgarian Order of Courage. In the First World War, he commanded the Second Army, and after the Battle of Cer (1914), he received the rank of field marshal.

He arrived in Čačak on October 28, 1918 and the then mayor went out with a crowd of people to greet him.

He did not want to participate in political life, saying he was in poor health.

He took care of his grandchildren and enjoyed the flowers he planted, watered, weeded himself … Contemporaries say that he hid his fame in a small town – he was modest, withdrawn, did not like praise, as well as wasting time in empty talk. Although he was a great man, he was very simply and gentlemany man. Once a passer-by from the street did not recognize him, thinking that he was an ordinary worker chopping wood for the field marshal; the field marshal, however, did not dissuade him …

Already in 1924, he began to build a tomb for himself, choosing a place from which Čačak can be seen well. The street in which he lived is named after him, as well as over 150 other streets throughout Serbia.

Interesting fact: In the famous film March on the Drina, made in 1964 on the occasion of the 50th anniversary of the Battle of Kolubara and the first victory of the Serbian army over Austria-Hungary in the First World War, director Žika Mitrović showed the spirit of Serbian armies of that time through a dialogue between two war heroes, Major Kursula and field marshal Stepa.

Scene: Major Kursula submits a report to field marshal Stepa, but the injured field marshal, as if not hearing him, looks into the distance at the battle that is taking place at that moment.

  • Mr. General, do you remember how you knocked me down at the exam when I said that the Swabian would hit over the Drina?
  • Yes, well ?! – the general muttered, lowering his binoculars.
  • Well, here… I say… they hit – Kursula will be confused.
  • Well, they’ll do the same as you did on the exam! – the general snapped.

DR JAROSLAV KUŽELJ
(Najsorgen, Czech Republic, 1846 – Zagreb, Kingdom of Yugoslavia, 1928)

Dr. Jaroslav Kuželj completed his medical studies in Vienna. He came to Serbia in 1876, in the year of the beginning of the Serbian-Turkish wars. As a volunteer, with a group of Czech health workers, he treated the wounded on the battlefield in the territory of Čačak, Ivanjica and Kruševac, using modern methods at the time.

When he became a doctor in the Čačak district, he initiated the construction of a water supply system and a hospital, and he was also its first manager. He is the founder of modern medicine in Čačak and was the first to have a microscope in the interior.
He is remembered as a great humanist, folk doctor and educator, a fighter against superstition, backwardness and prejudice in the treatment of diseases. He raised the level of health culture among the population, trying to get people to come to the hospital for treatment because the people then considered going to the hospital shameful. He was a supporter of maintaining personal and household hygiene, he scolded mothers whose children were dirty and messy, so the villagers he treated before his arrival cleaned the houses in detail. He knew all his patients by name, he was pleasant to behave and because of that he enjoyed the great trust of his fellow citizens.

He showed by personal example how to live. He was a supporter of constant movement and evening walks, and an opponent of pubs and alcohol.

He helped heal the people and the army during the First World War. He was married to a Serbian woman and converted to Orthodoxy. After retiring, he remained in Serbia.

Interesting fact: At the formal reception, on the occasion of 50 years of work, Dr. Jaroslav Kuželj was awarded the Order of St. Sava II, he was declared an honorary citizen of Čačak, he was given a gold watch with an engraved memory and it was announced that one street will bear his name.
Deeply moved, he said: „I agree that the street is named by me, but I bequeath to you that there will never be a cafe on that street!“
The old people of Čačak said that he proudly wore a gold watch for the rest of his life.

DR DRAGIŠA MIŠOVIĆ
(Čačak, 1898 – Belgrade, 1939)

Dragiša Mišović crossed Albania with Serbian army by foot at the age of seventeen and in 1916 began his medical studies in France. Among 600 Serbian students who studied at the Serbian high school in Nice, he graduated as the second in rank. It was then that he came into contact with socialist ideas. Initially, he received a scholarship from the Kingdom of Serbs, Croats and Slovenes, but it was later canceled due to his political engagement in the student association in which the Yugoslav Socialists gathered.

He completed his medical studies in Prague in 1925, and then worked at the Military Hospital in Kragujevac. He was not admitted to the service in the hospital in Čačak, because he was marked as a communist. That is why in 1927 he opened a private practice near the church in Čačak.

He himself suffered from tuberculosis and devoted himself to the study of this disease. He gave lectures on hygiene, infectious diseases, nutrition … From 1932 to 1935, he wrote articles for the journal The Voice of Čačak on the health education of the people, because the people trusted natural remedies more than doctors. Police followed him for participating in workers’ strikes and spreading Marxist ideas.

He was arrested in 1935, then tried for communist activities, but was soon released. There are several versions of his death. He allegedly died in a car accident in early 1939, although it is believed that the police tortured him and finished him off with a blunt object to the head.

Today, many health institutions, schools and streets in Serbia bear his name.

Interesting facts: Dr. Dragiša Mišović was a great humanist and he treated many fellow citizens for free. Because of that and because of his sincere faith in unity among the people, 15,000 people attended his funeral in Čačak.

Part of his speech at the famous meeting at the Kasina Hotel in Čačak in 1938 faithfully illustrates his convictions: „We want to win the right to freedom and bread for all.“ We do not want slaves to become masters, and masters slaves, but we want every man to have a secure existence under equal conditions and to want to work.“

Deutsche Sprache

GESPAN STRACIMIR
(Duklja, um 1110 – Moravski Gradac, um 1189)

Gespan Stracimir Zavidović war der Sohn des Raška-Lords Zavida und der ältere Bruder von Stefan Nemanja, dem Gründer der serbischen mittelalterlichen Nemanjić-Dynastie. Er wurde höchstwahrscheinlich in Duklja (dem heutigen Montenegro) geboren, das als sein Vaterland und das Vaterland seiner Brüder Stefan Nemanja, Tihomir und Miroslav gilt.

Zwischen 1168 und 1189 war er Leiter des Gebiets im Tal der Westmorava um das heutige Čačak, wo er die Festung Gradac errichtete.
In seiner Hauptstadt Gradac baute er eine Stiftung, die der Muttergottes gewidmet ist (heutige Kirche der Himmelfahrt des Herrn in Čačak).

Stracimirs Stiftung war sehr wahrscheinlich ein bedeutendes kirchliches Zentrum. In der Žička-Charta aus dem 13. Jahrhundert wird das Gradac-Kloster als königlich erwähnt, ähnlich wie Hilandar, Studenica, Žiča … Während der Regierungszeit von König Milutin im 14. Jahrhundert wurde das Gradac-Episkopat gegründet, dessen Sitz sich in Moravski Gradac (Čačak) befand.

Župan Stracimir nahm an allen wichtigen Kriegen von Stefan Nemanja als seinem engsten Mitarbeiter teil. So traf er 1189 in Niš den deutschen Kaiser Friedrich Barbarossa mit dem Župan Nemanja, als er sich auf den Weg zum Heiligen Land machte. Nach diesem Jahr gibt es keine Informationen über ihn in historischen Quellen.

Sein anderer Bruder, der Župan Miroslav Zavidović, im Volksmund als Großherzog Miroslav bekannt, regierte Zahumlje und die Hauptstadt befand sich in Ston (in der Nähe von Dubrovnik). In seiner königlichen Stiftung, der Kirche St. Peter in Bijelo Polje, wurde Miroslavs Evangelium geschrieben. Es ist eines der bedeutendsten kyrillischen Denkmäler der serbischen und südslawischen, dh der serboslawischen Alphabetisierung aus dem 12. Jahrhundert. Miroslavs Evangelium ist in seiner Komposition ein Evangeliar, ein liturgisches Buch, in dem die Texte nach den Lesungen während des Kirchenjahres angeordnet sind.

Interessante Tatsache: Alle mittelalterlichen Könige wurden in ihren königlichen Stiftungskirchen dargestellt, nur die Figur des Župan Stracimir wurde in keiner der königlichen Kirchen gezeigt.
Das Bild auf dieser Tafel ist die Inspiration des Künstlers.

KAISER DUŠAN
(Königreich Serbien, um 1308 – Devol, 1355)

Stefan Uroš IV. Dušan Nemanjić, im Volksmund als Zar Dušan Silni bekannt, war der wichtigste Herrscher der Nemanjić-Dynastie. Er gehörte zur fünften Generation dieser Dynastie, von Vater Stefan Dečanski und Mutter Teodora Smilec, einer bulgarischen Prinzessin.

Während des größten Teils seiner Herrschaft kämpfte er gegen Byzanz und erweiterte die Grenzen des serbischen Staates. Nach seinen Eroberungen im heutigen Mazedonien, Nordgriechenland und Albanien erstreckte sich Serbien im Süden bis zum Golf von Korinth und kam auf drei Meeren heraus (Adria, Ionische und Ägäis).

Von 1331 bis 1346, regierte Dušan als König und proklamierte sich 1346 in seiner Hauptstadt Skopje zum Kaiser. Er erhob die serbische Kirche in den Rang eines Patriarchats mit Sitz in Peć, aber deshalb geriet er in Konflikt mit dem Patriarchen von Konstantinopel, der ihn anathemisch machte. Er plante, Konstantinopel zu erobern und das geschwächte Byzanz durch das serbisch-griechische Reich zu ersetzen. Er sah die Gefahr, dass sein Reich von den Türken bedroht wurde, aber sein plötzlicher Tod hinderte ihn an weiteren Plänen.

1349, verkündete er ein sehr wichtiges Rechtsdokument, Dušans Kodex, das aus einer Reihe von Urkunden zusammengestellt und in serboslawischer Sprache verfasst wurde.

Er ist einer der wenigen Herrscher der Nemanjić-Dynastie, der nicht zum Heiligen erklärt wurde. Die wichtigste königliche Stiftung, die er errichtete, ist das Kloster St. Erzengel in der Nähe von Prizren, wo er begraben wurde. Seine sterblichen Überreste aus dem Jahr 1927 ruhen in der Markuskirche in Belgrad.

After the death of Emperor Dušan in 1355, the imperial throne was inherited by his only son, Emperor Stefan Uroš V, popularly known as Uroš Nejaki.

Heute sind über 200 Straßen in Serbien nach ihm benannt.

Interessante Tatsache: Kaiser Dušan Silni erhielt diesen Spitznamen wegen seiner Macht, seines Einflusses und seines riesigen Reiches, aber auch, weil er extrem groß war. Einige Quellen behaupten, er sei 2 Meter und 14 Zentimeter groß gewesen, was für diese Zeit sehr ungewöhnlich war.

In der persönlichen Garde des Kaisers konnte es nur extrem große Ritter geben, Gewinner mittelalterlicher Turniere, und sogar Pferde wurden Ritter vorgezogen. Die Wache von Dušan dem Starken war erschreckend, weil große und große Ritter in Rüstung mit riesigen Schwertern und Speeren gepanzerte Kavallerie ritten.

An der Spitze der Wache stand ein Fahnenträger, der einzige Ritter, der größer als der Kaiser war und eine schwere Flagge mit einem Kreuz in der linken Hand und einem Schwert in der rechten trug. Fast jede mittelalterliche Stadt, vor der diese schreckliche Wache von Dušan dem Starken erscheinen würde, öffnete sofort ihre Türen und zeigte die weiße Flagge.

PRINZ MILOŠ OBRENOVIĆ
(Dorf Dobrinja, 1783 – Topčider, Belgrad 1860)

Prinz Miloš Obrenović war der erste Herrscher Serbiens im 19 Jahrhundert und der Gründer der Obrenović-Dynastie, einer der beiden regierenden Dynastien im 19 und 20 Jahrhundert. 

Er nahm an den Kämpfen des Ersten Serbischen Aufstands (1804) teil und floh nach dem Zusammenbruch des Aufstands (1813) nicht nach Österreich, was dazu führte, dass er zum Führer des Zweiten Serbischen Aufstands gewählt wurde (1815). 

Er war ein sehr weiser Herrscher, obwohl er ein Analphabet war. Mit seinen diplomatischen Fähigkeiten und mit Hilfe Russlands gelang es ihm allmählich, von den Türken Autonomie (Selbstverwaltung) für die Serben im Osmanischen Reich zu erlangen. Er hat es verdient, die Grenzen Serbiens zu erweitern und den Feudalismus abzuschaffen. 

Miloš Obrenović war ein typischer Herrscher seiner Zeit – er regierte als türkischer Pascha und behandelte Beamte als Diener. Aufgrund seiner absolutistischen Herrschaft brachen sehr oft Aufstände aus. Ein solcher Aufstand (Miletinas Aufstand, 1835) zwang ihn, der Annahme der Verfassung von Sretenje zuzustimmen, mit der der Feudalismus abgeschafft wurde (13 Jahre bevor er in europäischen Ländern durchgeführt wurde). 

Während seiner ersten Regierungszeit (1815-1838) wurde er so reich, dass er dem türkischen Sultan selbst Geld leihen konnte. Er hatte ein Grundstück in Wien, wo er nach dem Konflikt mit den Verfassungsverteidigern 1838. Zuflucht suchte. Nach dem Sturz von Prinz Aleksandar Karađorđević kehrte er nach Serbien zurück und regierte für kurze Zeit (1858–1860). 

Interessante Tatsache: Prinz Miloš galt als sehr weiser Volksmann. Der Legende nach war einmal ein Salzdieb unter den Bauern zu finden. Der Prinz befahl den Bauern, sich im Kreis zu versammeln und sich gegenseitig die Schultern zu lecken. Wer zuerst anhielt und nach Wasser suchte, entdeckte einen Dieb vor sich, der eine Tüte Salz auf den Schultern trug.

LORD JOVAN OBRENOVIĆ
(Dorf Srednja Dobrinja, 1786/87 – Sremski Karlovci, 1850)

Jovan Obrenović war der Bruder von Miloš Obrenović, dem ersten serbischen Prinzen nach der Befreiung Serbiens aus dem Osmanischen Reich, und Jevrem Obrenović, dem Obor-Knez des Šabac Nahija.

Er zeichnete sich in den Kämpfen um Čačak im Zweiten Serbischen Aufstand (1815) aus. Da die Kirche in Čačak, Stracimirs Stiftung, bis 1834, eine Moschee war, wurde auf Befehl von Jovan Obrenović 1820, eine Holzkirche dem hl. George wurde gebaut und befand sich an der Ecke der heutigen Straßen Nemanjina und Obilićeva.

Mit der materiellen Hilfe seines Bruders Miloš reparierte Jovan die St. Die Nikolausmühle in Prijevor (1826) baute eine Brücke über die Morava (1828/29) und renovierte die Kirche in Čačak, die dann geweiht wurde und wieder eine orthodoxe Kirche wurde (1834). Die Kirche in Čačak war der Sitz der Diözese, daher wurde das Gymnasium 1837, in Čačak als Sitz der Bischöfe eröffnet. Die Residenz des Bischofs befand sich in der Kirche und er beaufsichtigte sie.

Von 1835 bis 1842, lebte Lord Jovan Obrenović an seinem Hof in Čačak. Heute ist es das Gebäude des Nationalmuseums, das älteste Wohngebäude der Stadt. Es bewahrt das einzige original erhaltene Wappen der Obrenović-Dynastie, das öffentlich ausgestellt ist.

Jovan hatte mehrere Titel. Er war der Prinz der Požega und Rudnik nahijas. Ab 1834, wurde er der große Serdar von Raska mit Sitz in Čačak, wo er sich im folgenden Jahr einen Hof baute. Das Volk erinnert sich an ihn als Lord Jovan, und er wurde wegen seiner milden Natur und seiner familiären Tugenden geliebt. Obwohl er Analphabet war, hatte er Sekretäre, die Deutsch konnten und ihm die Allgemeine Zeitung vorlas.

Ihm zu Ehren sind viele Straßen in ganz Serbien nach ihm benannt (in Čačak, Belgrad, Gornji Milanovac, Požega Arandjelovac Užice).

Interessante Tatsache: Die Residenz von Jovan Obrenović, wie sein Hof genannt wurde, wurde im Volkslied Hey, Moravo gesungen. Der Fluss war im 19 Jahrhundert sehr überflutet und die Verse sprechen darüber:

„Es hat geregnet, also kam Morava
und überflutete Jovans Hof … „

FELD MARSHAL STEPA STEPANOVIĆ
(Kumodraž, Belgrad, 1856 – Čačak, 1929)

Stepan Stepa Stepanović ist seit Beginn des 20 Jahrhunderts einer der vier wichtigsten Militärführer in der serbischen Geschichte. Zusammen mit den Feldmarschällen Radomir Putnik, Petar Bojović und Živojin Mišić zeichnete er sich während der Befreiung Serbiens im Ersten Weltkrieg aus.

Er war Schüler der Artillerieschule und erhielt aufgrund seiner Verdienste in den serbisch-türkischen Kriegen (1876-1878) den Orden des Takovski-Kreuzes. Nach dem Krieg mit den Bulgaren im Jahr 1885, erhielt er eine Medaille für militärische Tugenden. Zuerst war er Major, dann General, und schließlich leitete er als Kriegsminister die Vorbereitungen für die Balkankriege.

In der Schlacht von Kumanovo (1912) besiegte seine Armee die Türken im Vardar-Tal. Aus Kriegsgründen erhielt er den Orden des Sterns von Karadjordje, den russischen Orden des hl. Stanislav und der bulgarische Orden des Mutes. Im Ersten Weltkrieg befehligte er die Zweite Armee und erhielt nach der Schlacht von Cer (1914) den Rang eines Feldmarschalls.

Er kam am 28, Oktober 1918 in Čačak an und der damalige Bürgermeister ging mit einer Menschenmenge aus, um ihn zu begrüßen.

Er wollte nicht am politischen Leben teilnehmen und sagte, er sei bei schlechter Gesundheit.

Er kümmerte sich um seine Enkelkinder und genoss die Blumen, die er selbst pflanzte, wässerte, jätete … Zeitgenossen sagen, dass er seinen Ruhm in einer kleinen Stadt versteckt hat – er war bescheiden, zurückgezogen, mochte kein Lob und verschwendete Zeit mit leeren Gesprächen. Obwohl er ein großartiger Mann war, war er ein sehr einfacher und Gentleman. Einmal erkannte ihn ein Passant von der Straße nicht und dachte, er sei ein gewöhnlicher Arbeiter, der Holz für den Feldmarschall hackte. der Feldmarschall hat ihn jedoch nicht davon abgehalten …

Bereits 1924, begann er, sich ein Grab zu bauen und einen Ort auszuwählen, von dem aus Čačak gut zu sehen ist. Die Straße, in der er lebte, ist nach ihm benannt, ebenso wie über 150 andere Straßen in ganz Serbien.

Interessante Tatsache: In dem berühmten Film March on the Drina, der 1964 anlässlich des 50 Jahrestages der Schlacht von Kolubara und des ersten Sieges der serbischen Armee über Österreich-Ungarn im Ersten Weltkrieg gedreht wurde, zeigte Regisseurin Žika Mitrović die Geist der damaligen serbischen Armeen durch einen Dialog zwischen zwei Kriegshelden, Major Kursula und Feldmarschall Stepa.

Szene: Major Kursula legt dem Feldmarschall Stepa einen Bericht vor, aber der verletzte Feldmarschall schaut, als würde er ihn nicht hören, in die Ferne auf die Schlacht, die gerade stattfindet.

  • Herr General, erinnern Sie sich, wie Sie mich bei der Prüfung niedergeschlagen haben, als ich sagte, dass der Schwabe die Drina schlagen würde?
  • Ja, so?! – murmelte der General und senkte sein Fernglas.
  • Nun, hier … ich sage … sie treffen – Kursula wird verwirrt sein.
  • Nun, sie machen dasselbe wie bei der Prüfung! – schnappte der General.

DR. JAROSLAV KUŽELJ
(Najsorgen, Tschechische Republik, 1846 – Zagreb, Königreich Jugoslawien, 1928)

Dr. Jaroslav Kuželj hat sein Medizinstudium in Wien abgeschlossen. Er kam 1876, nach Serbien, im Jahr des Beginns der serbisch-türkischen Kriege. Als Freiwilliger behandelte er mit einer Gruppe tschechischer Gesundheitshelfer die Verwundeten auf dem Schlachtfeld in territoryačak, Ivanjica und Kruševac mit modernen Methoden.

Als er Arzt im Bezirk Čačak wurde, begann er mit dem Bau eines Wasserversorgungssystems und eines Krankenhauses und war auch dessen erster Manager. Er ist der Begründer der modernen Medizin in Čačak und war der erste, der ein Mikroskop im Inneren hatte.
Er gilt als großer Humanist, Volksarzt und Erzieher, als Kämpfer gegen Aberglauben, Rückständigkeit und Vorurteile bei der Behandlung von Krankheiten. Er erhöhte das Niveau der Gesundheitskultur in der Bevölkerung und versuchte, die Menschen dazu zu bringen, zur Behandlung ins Krankenhaus zu kommen, weil die Menschen es dann für beschämend hielten, ins Krankenhaus zu gehen. Er war ein Befürworter der Aufrechterhaltung der persönlichen Hygiene und der Haushaltshygiene. Er schalt Mütter, deren Kinder schmutzig und unordentlich waren, und die Dorfbewohner, die er vor seiner Ankunft behandelte, säuberten die Häuser im Detail. Er kannte alle seine Patienten beim Namen, er war angenehm zu benehmen und genoss deshalb das große Vertrauen seiner Mitbürger.

Er zeigte anhand eines persönlichen Beispiels, wie man lebt. Er war ein Anhänger ständiger Bewegung und abendlicher Spaziergänge und ein Gegner von Pubs und Alkohol.

Er half, die Menschen und die Armee während des Ersten Weltkriegs zu heilen. Er war mit einer serbischen Frau verheiratet und zur Orthodoxie konvertiert. Nach seiner Pensionierung blieb er in Serbien.

Interessante Tatsache: Bei der feierlichen Aufnahme wurde Dr. Jaroslav Kuželj anlässlich seines 50jährigen Bestehens der Orden des hl. Save II verliehen. Er wurde zum Ehrenbürger von Čačak erklärt und erhielt eine goldene Uhr mit eingraviertem Gedächtnis und es wurde angekündigt, dass eine Straße seinen Namen tragen wird.
Tief bewegt sagte er: „Ich stimme zu, dass die Straße von mir benannt ist, aber ich vermache Ihnen, dass es in dieser Straße niemals ein Café geben wird!“
Die alten Leute von Čačak sagten, dass er für den Rest seines Lebens stolz eine goldene Uhr trug.

DR. DRAGIŠA MIŠOVIĆ
(Čačak, 1898 – Belgrad, 1939)

Dragiša Mišović durchquerte Albanien mit der serbischen Armee zu Fuß im Alter von siebzehn Jahren und begann 1916 sein Medizinstudium in Frankreich. Unter 600 serbischen Schülern, die an der serbischen High School in Nizza studierten, schloss er als Zweiter ab. Damals kam er mit sozialistischen Ideen in Kontakt. Anfangs erhielt er ein Stipendium vom Königreich der Serben, Kroaten und Slowenen, das jedoch später aufgrund seines politischen Engagements in der Studentenvereinigung, in der sich die jugoslawischen Sozialisten versammelten, abgesagt wurde.

Er schloss sein Medizinstudium 1925, in Prag ab und arbeitete anschließend im Militärkrankenhaus in Kragujevac. Er wurde nicht in den Dienst des Krankenhauses in Čačak aufgenommen, weil er als Kommunist markiert war. Deshalb eröffnete er 1927 eine Privatpraxis in der Nähe der Kirche in Čačak.

Er selbst litt an Tuberkulose und widmete sich der Erforschung dieser Krankheit. Er hielt Vorträge über Hygiene, Infektionskrankheiten, Ernährung … Von 1932 bis 1935, schrieb er Artikel für die Zeitschrift The Voice of Čačak über die Gesundheitserziehung der Menschen, weil die Menschen mehr auf natürliche Heilmittel vertrauten als auf Ärzte. Die Polizei folgte ihm, weil er an Streiks der Arbeiter teilgenommen und marxistische Ideen verbreitet hatte.

Er wurde 1935, verhaftet, dann wegen kommunistischer Aktivitäten angeklagt, aber bald wieder freigelassen. Es gibt verschiedene Versionen seines Todes. Er soll Anfang 1939, bei einem Autounfall ums Leben gekommen sein, obwohl angenommen wird, dass die Polizei ihn gefoltert und mit einem stumpfen Gegenstand am Kopf erledigt hat.

Heute tragen viele Gesundheitseinrichtungen, Schulen und Straßen in Serbien seinen Namen.

Interesting facts: Dr. Dragiša Mišović war ein großer Humanist und behandelte viele Mitbürger kostenlos. Aus diesem Grund und wegen seines aufrichtigen Glaubens an die Einheit unter den Menschen nahmen 15,000 Menschen an seiner Beerdigung in Čačak teil.

Ein Teil seiner Rede beim berühmten Treffen im Kasina Hotel in Čačak im Jahr 1938 illustriert getreu seine Überzeugungen: „Wir wollen das Recht auf Freiheit und Brot für alle gewinnen.“ Wir wollen nicht, dass Sklaven Meister werden und Sklaven, aber wir wollen, dass jeder Mann unter gleichen Bedingungen eine sichere Existenz hat und arbeiten will.“

Langue française

JOUPAN DE STRACIMIR
(La Dioclée, vers 1110 – Moravski Gradac, vers 1189)

Joupan Stracimir Zavidović était le fils du seigneur Raška Zavida et le frère aîné de Stefan Nemanja, le fondateur de la dynastie médiévale serbe Nemanjić. Il est probablement né à Duklja (aujourd’hui le Monténégro), qui est considéré comme sa patrie et la patrie de ses frères – Stefan Nemanja, Tihomir et Miroslav.

Entre 1168 et 1189, il dirigea la région de la vallée de la Morava occidentale, autour de l’actuelle Čačak, où il construisit la forteresse de Gradac.
Dans sa capitale, Gradac, il a construit une dotation dédiée à la Mère de Dieu (l’église actuelle de l’Ascension du Seigneur à Čačak).

La dotation de Stracimir était, très probablement, un centre d’église important. Dans la Charte de Žička du XIIIe siècle, le monastère de Gradac est mentionné comme royal, à égalité avec Hilandar, Studenica, Žiča … Sous le règne du roi Milutin au 14ème siècle, l’épiscopat de Gradac fut fondé, dont le siège était à Moravski Gradac (Čačak).

Joupan Stracimir a participé à toutes les guerres importantes de Stefan Nemanja en tant que son associé le plus proche. Ainsi, à Nis en 1189, il rencontra l’empereur allemand Friedrich Barbarossa avec le Joupan Nemanja, lorsqu’il partit en croisade en Terre Sainte. Après cette année, il n’y a aucune information sur lui dans les sources historiques.

Son autre frère, le Joupan Miroslav Zavidović, populairement connu sous le nom de Grand-Duc Miroslav, dirigeait Zahumlje et la capitale était à Ston (près de Dubrovnik). Dans sa dotation royale, l’église Saint-Pierre de Bijelo Polje, l’Évangile de Miroslav a été écrit. C’est l ‘un des monuments cyrilliques les plus importants de la Serbie et du Slave du Sud, à savoir l’ alphabétisation serbo – slave du XIIe siècle. L’Évangile de Miroslav est un évangéliaire dans sa composition, un livre liturgique dans lequel les textes sont disposés selon les lectures de l’année ecclésiale.

Fait intéressant: Tous les rois médiévaux étaient représentés dans leurs églises de dotation royale, seule la figure du Joupan Stracimir n’était montrée dans aucune des églises royales.
L’image sur cette planche est l’inspiration de l’artiste.

Joupan est un titre noble et administratif utilisé dans plusieurs États d’Europe centrale et du sud-est, principalement parmi les Serbes au Moyen Âge. Le nom est lié au souverain du comté, l’entité géographique et politique de base.

Оставите одговор